Rasa garłacza górnośląskiego wyhodowana została w I połowie XIX wieku przez hodowców Górnego
i Dolnego Śląska, oraz Śląska Cieszyńskiego a także udział swój wnieśli w utworzenie tej rasy hodowcy
z okolic Małopolski. Obecnie bardzo popularny jest w południowej Polsce i południowych Czechach. Należy do ptaków średniej wielkości, odznaczających się mocną budową ciała, wydłużoną i ukośnie noszoną sylwetką, przednią partią ciała dłuższą od tylniej oraz silnie rozdmuchanym gardłem i białą głową.

Głowę posiada gładką o wydłużonym zaokrągleniu, o wypukłym czole, które jest lekko zaokrąglone.
Oczy o barwie ciemnobrązowej otoczone ma wąską obwódką w kolorze cielistym.
Dziób o barwie cielistej ma średniej długości, ze słabo rozwiniętymi i gładkimi woskówkami, ale dobrze przylegającymi do niego. Gołębie o upierzeniu ciemnym dolną część dzioba mają ciemną, natomiast pozostałe ubarwienia jasne szczękę jasną posiadają w kolorze jasnym lub ciemno rogowym.
Szyję ma długą, nieznacznie odchyloną do tyłu, o mocno nadętym gardle gruszkowatego kształtu.
Pierś natomiast ma dobrze umięśnioną, lecz nie za szeroką, z lekko zaznaczoną talią przy połączeniu
z gardłem. Grzbiet jego jest długi i ukośnie opadający w kierunku również długiego, lecz zwartego ogona, niemal dotykającego podłoża.
Skrzydła posiada mocne, dobrze przylegające do tułowia, niekrzyżujące się lotkami i spoczywające na ogonie.
Wysokie i proste nogi, o skokach i palcach nieopierzonych o barwie czerwonej, zakończone ma jasnymi pazurkami.

Upierzenie garłaczy górnośląskich występuje w kolorze:
a) czerwonym,
b)    żółtym,
c)    czarnym,
d)    niebieski wszystkie z białymi pasami lub bez,
e)    niebieskim z czarnymi pasami,
f)    płowym z brązowymi pasami,
g)    srebrzystym z ciemnymi lub czarnymi pasami,
h)    niebieskim nakrapianym.

We wszystkich kolorach występuje biała głowa zwana często łysiną. Linia rozgraniczająca rysunek biały od barwnego tła przebiega od szpary dziobowej przez środek oka na tył głowy.

Obrączka nr 8 mm