Turkot arabski Ø 7

Gołębie tej rasy wywodzą się od udomowionych turkotów skalnych, które hodowano przez wiele stuleci
w Arabii Saudyjskiej, zwłaszcza w Mekce. W połowie XX wieku został on sprowadzony do Niemiec, skąd rozpowszechnił się w innych krajach europejskich. Turkot arabski w Polsce nazywany jest także szczekaczem jemeńskim. Charakterystyczną cechą jest osobliwie brzmiący turkoczący głos, który w takim brzmieniu nie występuje u żadnej innej rasy gołębi. Podczas turkotania gołąb ten unosi swój grzbiet, opuszcza do tyłu skrzydła i napełniając przełyk powietrzem, szybko i rytmicznie otwiera i zamyka dziób, wydając powtarzające się dźwięki: uach, u, uach, u… Jest ptakiem wielkości i kształtu gołębia polnego. Posiada żywy temperament, ale jest ufny.

Jego głowa jest stosunkowo mała i gładka, o kształcie owalnym, osadzona na średniej długości szyi,
z rozwiniętym podgardlem tzw. żyłą.
Oczy ma barwy ciemnej, otoczone wąską obwódką powiekową w kolorze, zależnym od barwy upierzenia, od szarego do cielistego.
Dziób ma średnio długi, a jego kolor jest cielisty u białych turkotów, natomiast u pozostałych barw jest rogowy. U gołębi ciemno ubarwionych na końcu dzioba występuje ciemna plamka tzw. muszka.
Jego pierś jest dobrze zaokrąglona, średniej długości. Podobnie jego plecy są tej samej długości, czyli średniodługie, szerokie i lekko opadające. Grzbiet gołębia okrywają średnio długie skrzydła. Ogon ma również średniodługi i dobrze zwarty.
Nogi ma opierzone, średniodługie, zakończone pazurkami w kolorze dzioba.

Gołąb ten posiada nieopierzenie dobrze przylegające do ciała. W tej rasie występują barwy upierzenia:
a) czarne,
b)    białe,
c)    czerwone,
d)    niebieskie nakrapiane lub z pasami,
e)    płowe,
f)    pstrokate.

Obrączka nr 7.