Garłacz staroniemiecki Ø 9

Jest starą rasą niemiecką powstałą w Westfalii a uszlachetnioną w połowie XX wieku. Obecnie istniejąca rasa powstała na bazie garłaczy węgierskich, dlatego też odziedziczyła po nich wiele cech. Jest ptakiem bardzo dużym, zliczanym do olbrzymów, o krępej budowie ciała, z charakterystycznym wydłużonym ogonem.

Głowę gładką z wypukłym czołem, osadzoną ma na długiej i grubej szyi z olbrzymim i prawie kulistym wolem.

Oczy o barwie pomarańczowej u gołębi o upierzeniu kolorowym, albo ciemne u gołębi czysto białych, szeków i odmian tygrysowatych, otoczone są słabo rozwiniętą i małą obwódką w kolorze od żółtego przez czerwony do popielatego w zależności od barwy upierzenia.

Dziób ma prosty i długi, o barwie czarnej u gołębi niebieskich, czarnych, natomiast u innych odmian jego barwa jest biała lub różowobiała.

Jego pierś jest szeroka i wypukła, wzniesiona do góry. Plecy szerokie w ramionach, stopniowo zwężają się w kierunku ogona. Linia grzbietowa jest prosta.

Posiada bardzo długie skrzydła, szablowate i przylegające do tułowia, z końcami na ogonie.

Ogon ma zwarty i długi, składający się z 12 sterówek.

Jego nogi są krótkie i silne, o skokach i palcach nieopierzonych.

Upierzenie garłacza staroniemieckiego składa się z bardzo długich i zmierzwionych piór. Znane są odmiany o upierzeniu:
a) jednokolorowym,
b)    pstrokatym,
c)    białym z barwnym ogonem( białoogoniaste, szeki i tygrysowate).

Obrączka nr 9.