Szpak Ø 7

Jest bardzo starą rasą niemiecką wyhodowaną prawdopodobnie już w XVI wieku w środkowych
i południowych Niemczech. Ptaki tej rasy są podobne w ogólnym pokroju i wymiarach poszczególnych ich części ciała do gołębia polnego, różnią się jedynie zgrabnym i mocnym kształtem oraz specyficznym ubarwieniem.
Szpak posiada wydłużoną i zaokrągloną głowę z lekko spłaszczonym czołem, gładką lub z czubem albo
z koroną.
Oczy o barwie ognisto pomarańczowej, otoczone wąską, mało widoczną obwódka w kolorze ciemnym występują u szpaków ciemnogłowych, u ptaków z rysunkiem mnicha i białogłowych oczy są ciemne
a obwódka w kolorze jasno cielistym do czerwonego.
Ptaki o upierzeniu czerwonym posiadają dziób o barwie cielistej do rogowej, z rysunkiem mnicha wyłącznie cielisty, ciemnogłowe mają dziób czarny, natomiast białogłowe górną część dzioba posiadają koloru cielistego a dolną część czarnego.
Szyję ma średniej długości, szeroką i pełną w ramionach, z dobrze zaokrąglonym podgardlem.
Pierś ma szeroką, zaokrągloną i lekko wysuniętą do przodu, natomiast plecy długie, nieznacznie opadające w kierunku zwartego i długiego ogona, zakryte skrzydłami.
Nogi posiada krótkie, nieopierzone, o palcach w kolorze czerwonym zakończone czarnymi pazurkami lub jasnymi u gołębi z rysunkiem mnicha.
Upierzenie szpaków występuje w kolorze:
a) czerwonym,
b)    czarnym,
c)    niebieskim.
Wspólną cechą wszystkich odmian jest biały wzór rysunku w kształcie półksiężyca występujący u nasady szyi. Do najbardziej znanych odmian należą szpaki z półksiężycem i białymi pasami, białogłowe, z białym ogonem, mnich, marmurkowy oraz srebrno-łuskowany także białogłowy.



Obrączka nr 7.