Rasa ta powstała na początku XX wieku na terenach południowo-wschodniej Polski z krzyżówki turczynów z belgijskimi gołębiami pocztowymi. W uszlachetnieniu tej właśnie rasy duży wkład wnieśli hodowcy
z Lwowa. Brodawczaki polskie hodowane są obecnie na terenie całej Polski.
Jest to ptak mały, o mocnej i zwartej budowie, lecz o zgrabnej i smukłej sylwetce, odznaczający się rozbudowanymi brodawkami nosowymi oraz obwódką oczną.
Posiada małą i gładką głowę, o zwężonej kości potylicznej, od góry lekko spłaszczoną, z szerokim
i ukośnym czołem.
Duże oczy koloru perłowego lub pomarańczowe, ciemne u gołębi o upierzeniu białym otoczone ma kolistą, trzy rzędową, mięsistą i gruboziarnistą obwódką w kolorze cielistym i przyprószoną białym pudrem.
Jego dziób jest mocny, krótki i tępo zakończony. Na nim umiejscowione są szerokie i silne rozwinięte brodawki nosowe, nie porowate, lecz w środku rozdzielone w kolorze szarocielistym i biało przypudrowane. Gołębie starsze posiadają trzy brodawki, większą środkową i dwie mniejsze boczne umieszczone blisko kątów dzioba na dolnej szczęce.
Brodawczak polski posiada grubą i krótką szyję, z niewielkim i lekko zaokrąglonym podgardlem.
Pierś ma uniesioną i umiarkowanie szeroką, zaokrągloną, podniesioną i wysuniętą do przodu. Grzbiet natomiast ma krótki i nieznacznie w ramionach wklęsły.
Skrzydła o zaokrąglonych ramionach ma dobrze przylegające do tułowia, ułożone na bocznych sterówkach krótkiego i zwartego ogona, nieznacznie dłuższego od nich.
Nogi jego są mocnej budowy, niskie i nieopierzone.
Upierzenie brodawczaków występuje w kolorze:
a)    niebieskim z dwoma pasami na skrzydłach i poprzeczną wstęgą na ogonie,
b)    czarnym,
c)    białym,
d)    czerwonym,
e)    żółtym,
f)    niebieskim nakrapianym.

Obrączka nr 8.