Szpak Ø 7

Jest bardzo starą rasą niemiecką wyhodowaną prawdopodobnie już w XVI wieku w środkowych
i południowych Niemczech. Ptaki tej rasy są podobne w ogólnym pokroju i wymiarach poszczególnych ich części ciała do gołębia polnego, różnią się jedynie zgrabnym i mocnym kształtem oraz specyficznym ubarwieniem.
Szpak posiada wydłużoną i zaokrągloną głowę z lekko spłaszczonym czołem, gładką lub z czubem albo
z koroną.
Oczy o barwie ognisto pomarańczowej, otoczone wąską, mało widoczną obwódka w kolorze ciemnym występują u szpaków ciemnogłowych, u ptaków z rysunkiem mnicha i białogłowych oczy są ciemne
a obwódka w kolorze jasno cielistym do czerwonego.
Ptaki o upierzeniu czerwonym posiadają dziób o barwie cielistej do rogowej, z rysunkiem mnicha wyłącznie cielisty, ciemnogłowe mają dziób czarny, natomiast białogłowe górną część dzioba posiadają koloru cielistego a dolną część czarnego.
Szyję ma średniej długości, szeroką i pełną w ramionach, z dobrze zaokrąglonym podgardlem.
Pierś ma szeroką, zaokrągloną i lekko wysuniętą do przodu, natomiast plecy długie, nieznacznie opadające w kierunku zwartego i długiego ogona, zakryte skrzydłami.
Nogi posiada krótkie, nieopierzone, o palcach w kolorze czerwonym zakończone czarnymi pazurkami lub jasnymi u gołębi z rysunkiem mnicha.
Upierzenie szpaków występuje w kolorze:
a) czerwonym,
b)    czarnym,
c)    niebieskim.
Wspólną cechą wszystkich odmian jest biały wzór rysunku w kształcie półksiężyca występujący u nasady szyi. Do najbardziej znanych odmian należą szpaki z półksiężycem i białymi pasami, białogłowe, z białym ogonem, mnich, marmurkowy oraz srebrno-łuskowany także białogłowy.



Obrączka nr 7.

Czeski kolorowy Ø 8

Pochodzenie: Czechy. Wrażenie ogólne: Mocny, o kształcie gołębia polnego, postawę utrzymujący w poziomie, na średnich nogach, gładkonogi, gładkogłowy, krzepki i chętnie latający. Wzorzec: cechy rasowości. Głowa: Średnio duża, dobrze wysklepiona, gładka. Oczy: Pomarańczowe do rubinowo - czerwonych; Brew: Brew, jedno do dwu zwojowej, u czerwonych, żółtych i czarnych koloru czerwonego, przy innych kolorach - szara. Dziób: Długi, mocny; przy czerwonych i żółtych, koloru cielistego, przy pozostałych kolorach upierzenia rogowy do czarnego. Szyja: Mocna, pełna przy wyjściu z piersi; gardło dobrze zaokrąglone. Pierś: Szeroka, dobrze zaokrąglona, lekko uniesiona. Plecy: Szerokie, tylko trochę opadające. Skrzydła: Mocne, dobrze przylegające, na ogonie spoczywające. Ogon: Dobrze zamknięty, możliwie w poziomie noszony. Nogi: Średnio długie, nieopierzone, pazurki jasne. Upierzenie: Mocno przylegające. Rodzaje kolorów: Czarna, czerwona, żółta, brązowa, niebieska z czarnymi pasami, niebieskie - groch, jasnoniebieskie z białymi pasami, jasnoniebieskie z białymi łuskami, niebieska bez pasów, niebiesko płowe - grochy, niebiesko - płowe; czerwone-żółte i brązowo - płowe; czerwono – płowe, żółto - płowe i brązowo – płowe - groch. Kolor i rysunek: Wszystkie kolory nasycone i czyste. Podstawowy kolor biały. Głowa, śliniak, tarcze skrzydeł i ogon z klinem i przykryciem kolorowe; rysunek głowy na karku nie za głęboko sięgający. Śliniak sięga do połowy szyi, u samic jest zawsze nieco dłuższy. Pod grzbietem i od 7 do 10 lotek białe. Pióra kciukowe są kolorowe. Duże błędy: Za słaby i za mały korpus; szeroka płyta ciemieniowa; za wysoko stojący, ponad linię poziomą podniesiony ogon; nieczysty dziób u czerwonych i żółtych, nieczysty kolor i pasy, sitowość w ogonie; białe albo brakujące pióra w klinie, kolorowe plecy, za duży śliniak, zły rysunek śliniaka i rysunek głowy, za mało białych lotek, białe lotki przeplatane kolorowymi albo odwrotnie, więcej niż 2 białe albo brakujące opierzenie kciuka, kolorowe uda lub boki korpusu. Uwagi do oceny: Kształt korpusu - postawa i ustawienie figury – kolor – rysunek - oczy i kolor dzioba - ogólny wygląd.

Obrączka nr. 8

Śląski murzynek Ø 8

Rasa ta powstała regionie południowym Polski na Śląsku, stąd w nazwie przymiotnik śląski. Jest to ptak
o krępej i niskiej postawie i kształcie gołębia polnego, charakteryzujący się gładką głową i skokami gładkimi lub w pończoszkach.
Głowę ma wąską i gładką z czołem dobrze wysklepionym i szerokim, osadzoną na krótkiej szyi z dobrze zaokrąglonym podgardlem.
Oczy ma koloru pomarańczowego lub ciemnego, otoczone obwódką o barwie zależnej od koloru upierzenia od jasnej przez cielistą do ciemnej.
Jego dziób jest długi jak u gołębia polnego, a jego barwa również zależy od koloru upierzenia i tak u gołębi o ubarwieniu żółtym ma barwę cielistą, o ubarwieniu czerwonym jest jasno-rogowy, natomiast u czarnych
i niebieskich dziób ma barwę czarną.
Pierś i plecy ma szerokie. Skrzydła zwarte i długie, nosi na zamkniętym ogonie.
Posiada niskie nogi o gołych palcach, natomiast skoki mogą być gładkie lub w pończoszkach.
Upierzenie murzynka jest dobrze rozwinięte i mocno przylegające do ciała, a jego ubarwienie występuje
w kolorach:
a) żółtym,
b)    czarnym,
c)    niebieskim,
d)    czerwonym.
Podstawowym kolorem upierzenia jest kolor biały, natomiast kolorowy jest ogon z górnym przykryciem
i klinem oraz głowa i ślimak pod dziobem. Przy ubarwieniu niebieskim na końcu ogona występuje czarny, poprzeczny pas.

Obrączka nr 8 (9).

Czeska czajka Ø 11

Pochodzenie: Czechy. Nazwa czeska: Česka čajka. Wrażenie ogólne: Silny, o niskiej i prawie poziomej postawie gołąb typu polnego, łapciaty, gładkogłowy lub z koronką, zwracający na siebie uwagę ze względu na rysunek. Wzorzec: cechy rasowości. Głowa: Podłużna, wysklepiona, czoło nie za wysokie, bez lub z sze­­roką, bogatą w pióra, wolno stojącą koronką, zakończoną rozetami. Oczy: Ciemne. Brwi: Wąskie, od cieliste do czerwonych. Dziób: Średnio długi, u czerwonych i żółtych cielisty, u czarnych górna część dzioba czarna, niebieskich ciemna, niebiesko­pło­wych rogowa. Dolna część dzioba cielista. Szyja: Średnio długa, u podstawy pełna, podgardle dobrze wykrojone. Pierś: Szeroka, wysklepiona, wysunięta nieco do przodu. Plecy: Długie, szerokie, lekko opadające. Skrzydła: Długie, o szerokich piórach, dobrze przykrywające plecy. Ogon: Długi, zwarty, niedotykający podłoża. Nogi: Krótkie; długie i gęsto upierzone łapcie, podobnie uda. Upierzenie: Dobrze rozwinięte, jednakże nie luźne. Rodzaje kolorów: Czarny, czerwony, żółty, niebieski oraz niebieskopłowy. Kolor i rysunek: Kolory czyste i równomierne, ale nie wymaga się połysku. Podstawowy kolor jest biały. Kolorowe są: czółko, skrzydła (z wyjątkiem upierzenia ramion, które tworzy szerokie białe serce), pióra w łapciach są naprzemian kolorowe i białe. Lotki pierwszego i drugiego rzędu możliwie regularnie naprzemian kolorowe i białe. Usuwanie piór w celu popra­wienia rysunku jest niedozwolone. Czółko równo uformowane i sięgające aż do linii łączącej środek oczu, jednakże bokami niedotykające oczu. Duże błędy: Słaby korpus, krótkie pióra w łapciach oraz luki w upierzeniu łapci; wąska oraz krzywa koronka, plamista dolna część dzioba, u czerwonych i żółtych ciemniejszy nalot na górnej części dzioba, bardzo ubogie czółko, kolorowe wąsy lub kolorowe pióra na białym sercu, mocno nieczyste kolory, wyraźna sitowatość na piórach, brakujące lotki, mało wyraźna i przy zamkniętych skrzydłach nierównomierna szekowatość. Uwagi do oceny: Ogólny wygląd (budowa, figura) – łapcie – rysunek – kolor – koronka – kolor dzioba i oczu.

Obrączka nr. 11