Karier należy do prastarej rasy pochodzącej od bagdety perskiej, sprowadzonej do Anglii i uszlachetnionej
w I połowie XVIII wieku. W pozostałych państwach europejskich hodowla kariera upowszechniła się
w połowie XIX wieku.
Jest ptakiem dużym, o wysoko trzymającej postawie, odznaczający się charakterystycznie rozbudowanymi obwódkami ocznymi i brodawkami dziobowymi.
Posiada gładką, wąską głowę, z tyłu zaokrągloną, z przodu z płaskim ciemieniem. Głowę wraz z dziobem trzyma w pozycji poziomej.
Ogniste i wyraźne oczy o barwie czerwonej do pomarańczowej lub ciemnej u gołębi białych i jasnych szeków otoczone ma okrągłą, a przy oku w kształcie karo obwódką oczną, trzy lub cztero rzędową, płasko przylegającą i lekko przypudrowaną na biało.
Długi, prosty i zamknięty dziób ma tępo zakończony w kolorze jasnym a u gołębi niebieskich i czarnych
z dodatkowo występującą na końcu dzioba muszką. Na dziobie umiejscowione są narośla posiadające kształt szyszki, na biało przypudrowane. Dwie trzecie wielkości narośli znajduje się na górnej części dzioba, pozostałe, czyli jedna trzecia umiejscowione są na dolnej części dzioba.
Szyja kariera jest smukła i długa, tylko przy ramionach jest nieznacznie poszerzona.
Pierś ma szeroką i lekko wysuniętą do przodu. Plecy natomiast ma długie i płaskie, lekko podniesione
i stromo opadające do tyłu, przykryte całkowicie skrzydłami.
Skrzydła ma długie i silne, z wysuniętymi ramionami.
Zwarty, płaski, ogon jest długi, lecz nie dotykający podłoża.
Nogi posiada długie i silne, z dobrze podkreślonymi udami, o skokach i palcach nieopierzonych.
Skąpe, lecz dobrze przylegające do ciała upierzenie kariera występuje w kolorach:
a) białym,
b)    żółtym,
c)    czerwonym,
d)    czarnym,
e)    brązowym,
f)    kawowym,
g)    niebieskim z czarnymi pasami,
h)    niebieskim nakrapianym,
i)    płowo-żółty,
j)    płowo-czerwony,
k)    płowo-niebieski,
l)    płowo-brązowy,
m)    a także nakrapiane we wszystkich kolorach.

Obrączka nr 9.

Rasa dragon została wyhodowana w Anglii w I połowie XVIII wieku i zaliczana była pierwotnie do gołębi pocztowych. Do Europy sprowadzony został pod koniec XIX wieku. Jest ptakiem średniej wielkości,
o postawie podniesionej, o głowie trzymanej poziomo, odznaczający się klinowo wydłużonymi brodawkami nosowymi.
Posiada małą i łukowatą głowę, szeroką pomiędzy oczami, natomiast od brwi do dzioba uformowaną klinowo.
Oczy o śmiałym spojrzeniu ma w kolorze zależnym od ubarwienia ptaka, są rubinowo-czerwone przy odmianach z czarnym dziobem, pomarańczowe u gołębi o upierzeniu żółtym, pomarańczowo-czerwone
z upierzeniem czerwonym lub ciemne oczy u białych. Obwódkę oczną ma podwójną, zwężającą się w części tylniej oczu w kolorze cielistym u odmian z jasnym dziobem, z dziobem rogowym jest jasna, z czarnym dziobem ma kolor niebieskoszary.
Jego średniej długości dziób jest gruby, mocny i tępo zakończony o barwie zależnej od koloru upierzenia gołębia. Ptaki o ubarwieniu białym, żółtym, czerwonym, żółtopłowym i nakrapianym posiadają dziób jasny, czerwonopłowe i nakrapiane w kolorze ciemnym do rogowego, natomiast niebieskie i czarne dziób mają
w kolorze czarnym. Na dziobie umiejscowione są brodawki nosowe, rozpoczynające się od początku dzioba
i biegnące prosto do podwyższonego czoła. W dolnej części dzioba woskówki nosowe są gładkie u gołębi młodych, natomiast u gołębi starszych są bardziej rozwinięte.
Szyja dragona jest krótka, przy ramionach pełna, nieznacznie zwężająca się ku głowie.
Pierś ma szeroką, zaokrągloną i wysoko noszoną. Grzbiet posiada w kształcie klina, szeroki w ramionach, zwężający się i opadający w kierunku zamkniętego i średniej długości ogona.
Jego szerokie i mocne skrzydła, dobrze przylegające do tułowia zakrywają cały grzbiet ptaka.
Krótkie nogi, szeroko osadzone i nieznacznie cofnięte do tyłu posiada nieopierzone.
Upierzenie dragona występuje w kolorach:
a) białym,
b)    czerwonym,
c)    żółtym,
d)    czarnym,
e)    niebieskim z czarnymi pasami,
f)    niebieskim nakrapianym,
g)    szymle,
h)    płowo-niebieskie,
i)    płowo-czerwone,
j)    płowo-żółte,
k)    nakrapiane,
l)    pstre.

Obrączka nr 9.

Rasa indian została sprowadzona z Azji do Europy pod koniec XIX wieku. Indian jest ptakiem szerokim, lecz zwartym, odznaczający się szeroką głową, dużymi nosówkami i naroślami na dziobie oraz bardzo szeroką obwódką oczną.
Posiada gładką głowę i bardzo szeroką zarówno przed oczami jak i za nimi. Profil głowy ptaka tworzy linię pełnego łuku.
Oczy z dużymi źrenicami o barwie perłowo białej lub ciemnej u gołębi białych otoczone ma równomiernie gruboziarnistą i szeroką, lecz delikatną obwódką w kolorze krwisto czerwonym.
Dziób ma średniej długości, szeroki i gruby, o barwie jasnej lub ciemno rogowej u gołębi o upierzeniu niebieskim i czarnym. Woskówki nosowe ma szerokie, wypukłe, w środku przedzielone oraz gładkie lub chropowate i pomarszczone u gołębi starszych. W dolnej części dzioba dodatkowo występują narośla, przypudrowane na biało.
Szyję ma średniej długości, cieńszą od głowy, szeroką przy ramionach, nieznacznie odchyloną do tyłu.
Posiada bardzo szeroką pierś, zaokrągloną i mocno wysuniętą do przodu. Natomiast plecy z ramionami nieznacznie podniesionymi ma krótkie i lekko opadające w kierunku wąskiego ogona.
Jego długie, szerokie, lecz zamknięte skrzydła, z ramionami wystającymi do przodu spoczywają ułożone na nieznacznie dłuższym od nich ogonie.
Szeroko rozstawione nogi ma średniej długości, o skokach i palcach nieopierzonych.
Sprężyste i przylegające upierzenie indiana występuje w kolorze:
a)    białym,
b)    czerwonym,
c)    czarnym,
d)    żółtym,
e)    niebieskim z czarnymi pasami,
f)    także niebieskopłowym.

Obrączka nr 9.

Rasa ta powstała na początku XX wieku na terenach południowo-wschodniej Polski z krzyżówki turczynów z belgijskimi gołębiami pocztowymi. W uszlachetnieniu tej właśnie rasy duży wkład wnieśli hodowcy
z Lwowa. Brodawczaki polskie hodowane są obecnie na terenie całej Polski.
Jest to ptak mały, o mocnej i zwartej budowie, lecz o zgrabnej i smukłej sylwetce, odznaczający się rozbudowanymi brodawkami nosowymi oraz obwódką oczną.
Posiada małą i gładką głowę, o zwężonej kości potylicznej, od góry lekko spłaszczoną, z szerokim
i ukośnym czołem.
Duże oczy koloru perłowego lub pomarańczowe, ciemne u gołębi o upierzeniu białym otoczone ma kolistą, trzy rzędową, mięsistą i gruboziarnistą obwódką w kolorze cielistym i przyprószoną białym pudrem.
Jego dziób jest mocny, krótki i tępo zakończony. Na nim umiejscowione są szerokie i silne rozwinięte brodawki nosowe, nie porowate, lecz w środku rozdzielone w kolorze szarocielistym i biało przypudrowane. Gołębie starsze posiadają trzy brodawki, większą środkową i dwie mniejsze boczne umieszczone blisko kątów dzioba na dolnej szczęce.
Brodawczak polski posiada grubą i krótką szyję, z niewielkim i lekko zaokrąglonym podgardlem.
Pierś ma uniesioną i umiarkowanie szeroką, zaokrągloną, podniesioną i wysuniętą do przodu. Grzbiet natomiast ma krótki i nieznacznie w ramionach wklęsły.
Skrzydła o zaokrąglonych ramionach ma dobrze przylegające do tułowia, ułożone na bocznych sterówkach krótkiego i zwartego ogona, nieznacznie dłuższego od nich.
Nogi jego są mocnej budowy, niskie i nieopierzone.
Upierzenie brodawczaków występuje w kolorze:
a)    niebieskim z dwoma pasami na skrzydłach i poprzeczną wstęgą na ogonie,
b)    czarnym,
c)    białym,
d)    czerwonym,
e)    żółtym,
f)    niebieskim nakrapianym.

Obrączka nr 8.